Persoonlijk vind ik dit een kaakslag in het gezicht van iedereen die de productie Ik ben een muur, een blinde muur mogelijk maakte, een door mezelf geschreven, geregisseerde, geproduceerde en geacteerde monoloog. In dit sublieme staaltje autobiografische zelf-analyse, een waarlijke revolutie in het postmoderne, post-9/11 theater worden we geconfronteerd (op voor sommigen, niet in het minst mezelf, pijnlijke wijze) met de existentiële vragen waarmee een jonge vrouw worstelt als ze de eerste 30 jaren van haar leven overschouwt : heb ik bereikt wat ik wilde bereiken ? heb ik maximaal de kansen gegrepen en de valkuilen vermeden die het leven voor mij in petto hadden ? wat eten we vanavond ?
En al haalde dit sublieme, zijn tijd ver vooruit zijnde meesterwerk geen 4 500 toeschouwers met 11 voorstellingen, de commentaren bij de bomma, de papa en de buren zijn unaniem lovend. Maar eens te meer blijken de meningen van omhooggevallen intellectuele cultuurpausen (de recensten van de verzamelde Wase Pers) belangrijker dan die van de man en vrouw in de straat (in dit geval : in MIJN straat).Zij zijn echter gewaarschuwd : voor de Jaarfiguren 2008 zal ik het grote geschut bovenhalen en een evenement organiseren waarover nog jaren, decennia, eeuwen zal nagepraat worden ! Wacht maar af... !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten