ik weet het, ik weet het. Mea culpa. Veel te lang geleden. Ik heb jullie, mijn allertrouwste buren, werkelijk zwaar teleurgesteld. Laat me even proberen verklaren vanwaar de stank kwam, zonder me te willen verantwoorden (ik wil geen schadeclaim aan mijn broek...).
Er zijn eigenlijk twee hoofdredenen waarom ik weinig -euh, nooit- de vuilzakkken buiten geplaatst heb de laatste maanden.
Ten eerste is het met vuilnis verplaatsen uiteraard een heel proces, maar in december had ik ineens het gevoel dat het zichzelf had opgepikt waar wij het tot dan toe achtergelaten hadden. We besteedden minder aandacht aan de stank, we deden meer ons best het te negeren, ons uitslapen werd merkelijk langer, het groeide nota bene... Kortom : er is een gevoel van dringendheid van mijn schouders gevallen. Bijgevolg ben ik er niet meer 24/24 in gedachten mee bezig.
Het gekke is dat ik niet besefte dat ik voortdurend alles vanuit het standpunt van de vuilnismannen bekeek, tot ik ermee ophield.
Bovendien is het zo dat ik zoveel tijd in mijn jobs en mijn schoolwerk heb moeten steken de laatste maanden dat er geen tijd meer overbleef om het vuilnis mee te geven. In de tuin is ons vuilnis sindsdien de hoofdmoot geworden : PMD, GFT, KGA, restafval, grof huisvuil, industrieel afval, besmet medisch afval enz... Een propvolle vuilniszak erbij viel al bijna niet meer op.
En nu ben ik met mijn stage bezig, wat opnieuw zakken verfrommeld papier met zich meebrengt. Het verfrommelen en op de berg afval mikken zelf is wel heel fijn, dat moet ik toegeven.
Maar dus : even dit berichtje om te laten weten dat ons afval stillaan leeft (oef? misschien gaat het toch zelf vooraan klaarstaan als de vuilkar komt ?) en dat ik jullie intussen zoveel mogelijk probeer te vergeten en te negeren !
Groetjes,
uw lieftallige, welgemutste, steeds geparfumeerde buurvrouw
Geen opmerkingen:
Een reactie posten