Brief aan mijn buren

Beste buren,


ik weet het, ik weet het. Mea culpa. Veel te lang geleden. Ik heb jullie, mijn allertrouwste buren, werkelijk zwaar teleurgesteld. Laat me even proberen verklaren vanwaar de stank kwam, zonder me te willen verantwoorden (ik wil geen schadeclaim aan mijn broek...).


Er zijn eigenlijk twee hoofdredenen waarom ik weinig -euh, nooit- de vuilzakkken buiten geplaatst heb de laatste maanden.


Ten eerste is het met vuilnis verplaatsen uiteraard een heel proces, maar in december had ik ineens het gevoel dat het zichzelf had opgepikt waar wij het tot dan toe achtergelaten hadden. We besteedden minder aandacht aan de stank, we deden meer ons best het te negeren, ons uitslapen werd merkelijk langer, het groeide nota bene... Kortom : er is een gevoel van dringendheid van mijn schouders gevallen. Bijgevolg ben ik er niet meer 24/24 in gedachten mee bezig.
Het gekke is dat ik niet besefte dat ik voortdurend alles vanuit het standpunt van de vuilnismannen bekeek, tot ik ermee ophield.


Bovendien is het zo dat ik zoveel tijd in mijn jobs en mijn schoolwerk heb moeten steken de laatste maanden dat er geen tijd meer overbleef om het vuilnis mee te geven. In de tuin is ons vuilnis sindsdien de hoofdmoot geworden : PMD, GFT, KGA, restafval, grof huisvuil, industrieel afval, besmet medisch afval enz... Een propvolle vuilniszak erbij viel al bijna niet meer op.

En nu ben ik met mijn stage bezig, wat opnieuw zakken verfrommeld papier met zich meebrengt. Het verfrommelen en op de berg afval mikken zelf is wel heel fijn, dat moet ik toegeven.


Maar dus : even dit berichtje om te laten weten dat ons afval stillaan leeft (oef? misschien gaat het toch zelf vooraan klaarstaan als de vuilkar komt ?) en dat ik jullie intussen zoveel mogelijk probeer te vergeten en te negeren !


Groetjes,


uw lieftallige, welgemutste, steeds geparfumeerde buurvrouw

Hét evenement van 2007 ?

Is de musical Jane Eyre werkelijk hét evenement van 2007 ? Volgens de Wase Pers wel, zo bleek op de uitreiking van de Jaarfiguren 2007 in CC Ter Vesten, begin deze maand.
Persoonlijk vind ik dit een kaakslag in het gezicht van iedereen die de productie Ik ben een muur, een blinde muur mogelijk maakte, een door mezelf geschreven, geregisseerde, geproduceerde en geacteerde monoloog. In dit sublieme staaltje autobiografische zelf-analyse, een waarlijke revolutie in het postmoderne, post-9/11 theater worden we geconfronteerd (op voor sommigen, niet in het minst mezelf, pijnlijke wijze) met de existentiële vragen waarmee een jonge vrouw worstelt als ze de eerste 30 jaren van haar leven overschouwt : heb ik bereikt wat ik wilde bereiken ? heb ik maximaal de kansen gegrepen en de valkuilen vermeden die het leven voor mij in petto hadden ? wat eten we vanavond ?
En al haalde dit sublieme, zijn tijd ver vooruit zijnde meesterwerk geen 4 500 toeschouwers met 11 voorstellingen, de commentaren bij de bomma, de papa en de buren zijn unaniem lovend. Maar eens te meer blijken de meningen van omhooggevallen intellectuele cultuurpausen (de recensten van de verzamelde Wase Pers) belangrijker dan die van de man en vrouw in de straat (in dit geval : in MIJN straat).
Zij zijn echter gewaarschuwd : voor de Jaarfiguren 2008 zal ik het grote geschut bovenhalen en een evenement organiseren waarover nog jaren, decennia, eeuwen zal nagepraat worden ! Wacht maar af... !

Ziek geweest

Lange tijd heb ik hier niets van me laten horen. Daar is gelukkig een goeie verklaring voor (anders zouden mijn talrijke lezers mij lynchen, vermoed ik).
Ik ben de voorbije maanden heel ziek geweest, of juister : ik ben ziek na ziek na ziek geweest. Amper bekomen van het ene ongemak werd ik overvallen door een andere bacterie, die -alsof het een deelnemer aan een zesdaagse betrof- mooi afgelost werd door een virus. Stilaan begon ik me af te vragen wat ik misdaan had om die zeven (haast bijbelse) plagen te moeten ondergaan...


1. nieuwjaarskater : op de laatste avond van 2007 (het jaar waarin ik dertig werd !) heb ik mij nog eens goed laten gaan : een (haast dodelijke) mix van borrelnootjes, bio-schuimwijn, tomaat-garnaal, dansen als Disco Stu, nieuwjaarkussen uitdelen en onhoudbare nieuwjaarsvoornemens uitspreken


2. mond- en klauwzeer : waarschijnlijk opgedaan tijdens het kussen met één of andere domme geit die ik amper kende


3. verrekking van de aangezichtsspieren : ik wou van mijn ziekteverlof profiteren om mijn kinderen eindelijk cardio-vasculair goed te laten uitspreken en besef nu dat 1000 maal na elkaar een moeilijk woord uitspreken haast een olympische discipline is en dus af te raden valt aan amateursporters zoals ik


4. winterdepressie : moedeloos werd ik van al dat gezever op tv over borrelnootjes...


5. gekke-koeienziekte : volgens mijn man gedroeg ik mij toch zo toen ik besefte dat de laatste koopjesdagen ingingen en ik nog geen winkel van dichtbij had gezien. Beelden van de stampede waarmee ik alsnog richting Meir, Veldstraat en Nieuwstraat spurtte, zijn te vinden op YouTube


6. Gilles de la Tourette-syndroom : alweer een diagnose door mijn man gesteld nadat ik van de koopjes terugkwam met een jurk waar ik thuis minder in paste dan in de winkel (het lijkt wel zo'n shopping-kanaal op tv : thuis werkt het ook niet zoals in de winkel), een topje waarvan de kleur merkelijk verschilde van dewelke ik onder de winkelverlichting had waargenomen en een broek waarvan mijn man mij verzekerde dat het een herenmodel was


7. zonneslag : allemaal de schuld van de opwarming van de aarde ! Wie denkt er aan zich begin februari in te smeren bij het zonnebaden ?